wat fotookes uit Singapore
fotookes van Lijen, mn Singaporese buddy:
http://entertainment.webshots.com/album/555145812TGbsGp?start=0gegroet gij allen
ik zit hier bovenop de Tongarirovulkaan in Nieuw-Zeeland waar het momenteel pokkeweer is, dus heel effe internetten.
Hieronder is de vulkaan in 1995, maar nu is't een braveke. Straks met de bus naar Wellington en op 30.10 is er weer een interview met RVI, dus houd de radio in de gaten!
ben ermee voesj, tijd is op
dada
some info about Singapore (source: CIA-factbook)
Background:
Singapore was founded as a British trading colony in 1819. It joined the Malaysian Federation in 1963 but separated two years later and became independent. Singapore subsequently became one of the world's most prosperous countries with strong international trading links (its port is one of the world's busiest in terms of tonnage handled) and with per capita GDP equal to that of the leading nations of Western Europe.
Area:
total: 692.7 km²
Area - comparative:
ongeveer 3x zo groot als de stad Antwerpen.
Climate:
tropical; hot, humid, rainy; two distinct monsoon seasons - Northeastern monsoon (December to March) and Southwestern monsoon (June to September); inter-monsoon - frequent afternoon and early evening thunderstorms
Terrain:
lowland; gently undulating central plateau contains water catchment area and nature preserve
Elevation extremes:
lowest point: Singapore Strait 0 m highest point: Bukit Timah 166 m
Population:
4,492,150 (July 2006 est.)
Ethnic groups:
Chinese 76.8%, Malay 13.9%, Indian 7.9%, other 1.4% (2000 census)
Religions:
Buddhist 42.5%, Muslim 14.9%, Taoist 8.5%, Hindu 4%, Catholic 4.8%, other Christian 9.8%, other 0.7%, none 14.8% (2000 census)
Languages:
Mandarin 35%, English 23%, Malay 14.1%, Hokkien 11.4%, Cantonese 5.7%, Teochew 4.9%, Tamil 3.2%, other Chinese dialects 1.8%, other 0.9% (2000 census)
Government type:
parliamentary republic
Economy - overview:
Singapore, a highly-developed and successful free-market economy, enjoys a remarkably open and corruption-free environment, stable prices, and a per capita GDP equal to that of the four largest West European countries. The economy depends heavily on exports, particularly in electronics and manufacturing. It was hard hit in 2001-03 by the global recession, by the slump in the technology sector, and by an outbreak of Severe Acute Respiratory Syndrome (SARS) in 2003, which curbed tourism and consumer spending. The government hopes to establish a new growth path that will be less vulnerable to the external business cycle and will continue efforts to establish Singapore as Southeast Asia's financial and high-tech hub. Fiscal stimulus, low interest rates, a surge in exports, and internal flexibility led to vigorous growth in 2004, with real GDP rising by 8% - by far the economy's best performance since 2000 - but growth slowed to 5.7% in 2005.
cullinaire info
op speciaal verzoek van Veerle Flap, hier een recept door Tom Kebab, nl. Tom Yun Goong, zijnde Thaise scampisoep
Ingredienten:
4 cups water
Tips and substitutions: Unfortunately, for the true taste, it is difficult to substitute anything for the kaffir lime leaves. The richness of the sour taste comes from the complement of the different citrus flavored ingredients. I serve this soup directoy into individual bowls for each person. If you don't like it hot, cut down on the chili peppers or do not cut them up, but leave them whole for decoration.
1 cup
shrimp 5 mushrooms
1-2
limes 1
lemon grass 3
kaffir lime leaves 2 tablespoon
fish sauce 5 sprigs
cilantro 3
chili peppers 1 tablespoon
nam prig powOptional
Start boiling the water in a 2 quart pot. Peel and devein the shrimp and set them aside. Cut lemon grass into pieces, 5-6 inches long. Use the back of your knife to pound the lemon grass, just to bruise it to release the flavor. If you want, you can tie the lemon grass into a knot to make it easier to manage. Drop the lemon grass in water and let boil for 5 minutes. Put the fish sauce and 1 lime's juice into the bottom of the bowls you will serve the soup in. Crush chili pepper and add to the bowl. Remove the stems from the kaffir lime leaves and add the leafy part to the pot. Clean and halve the mushrooms and add them to the pot. Add the shrimp and turn off the heat. Shrimp gets too tough very quickly, and will cook even when it is just sitting in the warm broth. Scoop the shrimp and liquid into the serving bowls immediately. As soon as you add the liquid to the serving bowl, you will see that the broth becomes cloudy because of the lime juice. Add the nam prig pow. Sprinkle with cilantro and serve. Be very careful, the peppers can be hot. Take a small sip at a time. Add more fish sauce and/or lime juice if it tastes bland. It's right if it's good for your sinus.
fotookes
effe heel kort: zoals beloofd nog enkele fotookes, die van de massageles lukken momenteel nog niet, maar al vast dit dus: eerste foto is van het visserspaaldorp Pha Nga en de 2de op Maya Beach, waar de film met Di Caprio werd opgenomen.
Foto 3 is in Chiang Mai bij een van de
vele tempels (voor de liefhebbers: Wat Prahsingh) (voor de quizzers: zoek de draak) En foto 4 was op het strand van Karon Beach, in de buurt van Phuket. Ziezo, hopelijk stelt dat de fotovragers weer effe tevreden ;)
een update uit Kuala Lumpur : Happy Deepavali & Selamat Hari Raya Aidilfitri
tis precies alweer een tijdje geleden dat ik hier nog iets zinnigs heb geschreven, dus we gaan ons best doen vandaag. Ok, grapje natuurlijk, er komt hier gewoon weer heel veel zever en rotzooi en dingen die ge totaal niet wilt weten, maar tis dan ook uw eigen schuld dat je op deze pagina zit.
Waar was ik gebleven met mn reisverhaal? Ah ja, dat ik op de lappen was geweest met Katrien uit Deurne en dat ik de dag nadien oh zo flink mijn examen van masseur had afgelegd. Wel, omdat deel 1 van de massage zo leuk was, hebben we er deel 2 nog maar ineens bij gedaan, zijnde facial & body scrub. Inderdaad, allemaal heel andere dingen dan ik ooit al gedaan heb, maar dat maakt het wel eens leuk. Rachel, mn Maleisische medestudente deed ook mee en Goong gaf nog steeds de lessen. Donderdagochtend begonnen we meteen met kruiden snijden voor de scrub. Sommige wortels en planten zijn enkel te vinden in de jungle rond Chiang Mai, maar na enig zoekwerk in het Groot Thais Kruidenboek vonden we ook planten die we in Belgie konden gebruiken. Rachel onderging de behandeling als eerste. Ik vond het maar een vettige bedoening om iemand zn gezicht met die drets in te smeren, maar ik moet toegeven, het resultaat was de moeite. Bij de lunch viel het me op dat Katrien niet opdaagde. Even later kreeg ik een smsje dat ze ziek was. Ja, ja, dat zal wel. Kater en aan t brossen zeker? Katrien volgde namelijk al 4 weken thaise massage en ze was het precies een beetje beu. Maar 's avonds kreeg ik dan ineens een smsje of ik haar niet naar de kliniek kon brengen, omdat het haar echt niet meer afging. 't Schaap zag er inderdaad maar belabberd uit en na het onderzoek in het ziekenhuis bleek dat ze een serieuze voedselvergiftiging had. Raar, want ik had tijdens haar laatste maaltijd eigenlijk hetzelfde gegeten en gedronken, maar ik was fris en fruitig zoals altijd (hehe). We kregen een hele zak pillen mee en na een wilde rit met de tuktuk kon ze terug in hare nest. Zaterdag zou ze namelijk terug naar Belgie vliegen, dus ze had nog een 48-tal uren om er bovenop te geraken. Vrijdag kort op ziekenbezoek geweest en dan 's avonds op zwier met een hoop andere mensen die ik bij ITM (International Thai Massage School) had leren kennen. Hele leuke bende, allemaal mensen zo van mijne leeftijd met gelijkaardige achtergrond en van de 10 mensen met wie ik mij verdiepte in de kennis van de Thaise bieren, waren er niet 2 met dezelfde nationaliteit. Effe proberen herinneren wie van waar was: Alex van Taiwan, Claire uit Nieuw-Zeeland, Mark uit de VS, Maricka uit Tsjechie, Sander uit NL, Chris uit Australie, Lek uit Thailand, euhm, wie waren die anderen ook al weer. Soit, kzal er dan niet zo veel mee gebabbeld hebben, hehe.
Oh, ik vergat nog te zeggen dat deel 2 van de massagecursus een spoedcursus geworden is op 2 dagen ipv 3, want Rachel kon zaterdag niet en ik vond het dan ook leuker om het in 2 dagen af te werken. Op die manier kon ik zaterdag rustig bekomen en nog wat shoppen. Dat was echter buiten Katrien gerekend: Eurocross had beslist dat als ze haar vlucht wilde uitstellen voor medische redenen, ze in het hospitaal moest blijven tot de dokters haar daar "fit to fly"-verklaarden. Allez, dan maar op ziekenbezoek gegaan (sjieke kamer trouwens) en zo voor de 2de keer op een paar dagen tijd de Thaise gezondheidszorg van binnenuit een beetje leren kennen. Blij dat ik daar zelf niet lag! Of het lag aan de medicatie, de boterhammen of mijn aanwezigheid, wie zal het zeggen, maar Katrien begon zich zienderogen beter te voelen. Zelfs in die mate dat ze niet meer te houden was en naar huis wilde. Na enig over en weer gediscussieer met verpleegsters en dokters heeft Katrien dan maar zelf ontslag genomen en is ze het afgebold. Let the beast go!
Zondag 22 oktober ben ik dan met Asia Airways naar Kuala Lumpur gevlogen. Heel goedkope vlucht, maar uiteraard de klein letterkes niet gelezen: maximum toegelaten bagagegewicht is 15kg. Dus stevig mogen bijdokken. Rotte honden, tedoeme toch. Och ja, tbleef dan nog maar iets van een 75 euro voor een vlucht van 3u, maar toch.
Intussen is het dinsdagnamiddag 1u 's middag en ben ik dus al 2 dagen in Kuala Lumpur. Wel, ik ben blij dat ik er eens geweest ben, maar ik heb het nu echt echt wel gezien. Eigenlijk is er hier buiten hun spectaculair hoge torens just geen lor te zien. Het feit dat het dan ook nog het feest is van einde ramadan helpt er natuurlijk ook niet bij, want er is heel veel dicht. Tijdens de ramadan waren ze niet open en nu zijn ze gesloten. Voor de rest harder werkers, daar niet van. Maar kzal dus content zijn dat ik vanavond op een vlucht naar Singapore kan stappen. Gisteren mij zot gezocht achter een bus- of treinkaartje, maar ik was er aan voor mn moeite: alles zat zogezegd "vol". De realiteit blijkt echter te zijn dat er gewoonweg niks rijdt. Intussen lopen de straten vol met mensen in kleurrijke zijden pyjamas en de televiezenders zenden uuuuuuuurenlang beelden uit van hoe men overal ter wereld "allah uhakbar" (allah is groot) zegt. Boeiend, hoor. Die nieuwe pee van de VRT zou het eens moeten overwegen om met kerstmis 3u non-stop beelden te geven van mensen die "in de naam van de vader, de zoon en de heilige geest" zeggen. Gewoon het ene land na het andere, groepjes van 3-10 mensen die het kruisteken maken en dan hop, over naar het volgende land. Daar kan geen enkele blote tettenshow van Kanaal2 tegen op!
Goed, ik zal er mij maar niet druk in maken, daarvoor is het hier veeeel en veel te heet (en megavochtig, een kwartiertje buiten lopen en je lekt als ne puppy), effe deze vrolijke update posten, tasje koffie gaan drinken, nog effe naar het stadspark en dan mn rugzak gaan ophalen. En vanavond met Japan Airways naar Singapore! Lijen, here I come!
some info about Malaysia
Background:
During the late 18th and 19th centuries, Great Britain established colonies and protectorates in the area of current Malaysia; these were occupied by Japan from 1942 to 1945. In 1948, the British-ruled territories on the Malay Peninsula formed the Federation of Malaya, which became independent in 1957. Malaysia was formed in 1963 when the former British colonies of Singapore and the East Malaysian states of Sabah and Sarawak on the northern coast of Borneo joined the Federation. The first several years of the country's history were marred by Indonesian efforts to control Malaysia, Philippine claims to Sabah, and Singapore's secession from the Federation in 1965. Population:
24,385,858 (July 2006 est.) Ethnic groups:
Malay 50.4%, Chinese 23.7%, Indigenous 11%, Indian 7.1%, others 7.8% (2004 est.) Religions:
Muslim, Buddhist, Daoist, Hindu, Christian, Sikh; note - in addition, Shamanism is practiced in East Malaysia Languages:
Bahasa Melayu (official), English, Chinese (Cantonese, Mandarin, Hokkien, Hakka, Hainan, Foochow), Tamil, Telugu, Malayalam, Panjabi, Thai note: in East Malaysia there are several indigenous languages; most widely spoken are Iban and Kadazan Government type:
constitutional monarchy Economy - overview:
Malaysia, a middle-income country, transformed itself from 1971 through the late 1990s from a producer of raw materials into an emerging multi-sector economy. Growth was almost exclusively driven by exports - particularly of electronics. As a result, Malaysia was hard hit by the global economic downturn and the slump in the information technology (IT) sector in 2001 and 2002. GDP in 2001 grew only 0.5% because of an estimated 11% contraction in exports, but a substantial fiscal stimulus package equal to US $1.9 billion mitigated the worst of the recession, and the economy rebounded in 2002 with a 4.1% increase. The economy grew 4.9% in 2003, notwithstanding a difficult first half, when external pressures from Severe Acute Respiratory Syndrome (SARS) and the Iraq War led to caution in the business community. Growth topped 7% in 2004 and 5% in 2005. As an oil and gas exporter, Malaysia has profited from higher world energy prices, although the cost of government subsidies for domestic gasoline and diesel fuel has risen and offset some of the benefit. Malaysia "unpegged" the ringgit from the US dollar in 2005, but so far there has been little movement in the exchange rate. Healthy foreign exchange reserves, low inflation, and a small external debt are all strengths that make it unlikely that Malaysia will experience a financial crisis over the near term similar to the one in 1997. The economy remains dependent on continued growth in the US, China, and Japan - top export destinations and key sources of foreign investment.
troebel in mijnen boebel
het is dan toch gebeurd, zondagavond. Spaghettieke gegeten en dan als ne zot naar mijn hotel mogen crossen want onderweg begon er vanalles te broebelen. Zelfs niet meer op mn kamer geraakt maar genoten van de diensten aan de hotelreceptie. Later kwam er ook nog het gesprek met de grote witte horen bij.
De dag nadien was het al beter en om mezelf te belonen omdat ik zo flink was geweest, per toeval een Belgisch restaurant gevonden (opengehouden door ne limburger) waar ik een zalige berg stoofvlees met frieten en zelfs met mayonaise heb binnengesmikkeld. Ok, niet gastrokinetisch verantwoord, maar wel lekker.
intussen is het min of meer in orde, bedankt voor uw welgemeende blijken van deelneming
effe een update: wat er gebeurde tussen de donder van Phuket en de zon van Chiang Mai
Gegroet gij allen,
De wildste smsjes kreeg ik de afgelopen dagen. Of Nina mij ontvoerd had, of haaien mij opgefret hadden, of ik er van door was met 6 Thaise schone ... Wel, ik kan u gerust stellen: uw wilde gissingen zijn inderdaad allemaal juist.
Na Phuket zijn Nina en ik nog samen naar BKK gevlogen en daar hebben we vriendelijk en beleefd afscheid genomen. Nina ging nog een nachtje naar de Conrad, ikke naar Pattaya. Met de bus waren we er al na 2.5 uur rijden en voor de prijs moest ik het niet doen: 121 bath (zo'n 2,3 euro) Daarvoor zaten we in luxueuze zetels, kregen we net zoals in een vliegtuig drankjes en verfrissingsdoekskes, allez, tviel goed mee. De reputatie van Pattya indachtig verkoos ik om naar Jomtien Beach te gaan, een rustiger deel dat volgens de reisgids niet geplaagd zou worden door sekstoerisme. Helaas lag mijn hotel (
www.gothailand.com/white-house-resort) op het einde van een straatje met allemaal cafes en bars. Ik kan u verzekeren, het was echt spitsroeden lopen. Van alle kanten wordt er naar u geroepen van "helloooooh, welcaaaaaaaaaaam". Nu ja, origineel zijn ze niet en buiten het feit dat ze op mn zenuwen werkten hebben die locale trienen weinig meer bereikt. Oh, die zelfde avond kreeg ik trouwens smsjes van Nina hoezeer ze mij wel miste. Geraak er maar eens aan uit.
Voor de rest snap ik de fun van Pattaya niet echt. Ok, toegegeven, in het stadje zelf ben ik zelfs niet geweest omdat het daar een groot hoerenfestijn zou zijn en ik vond het in het "rustige" Jomtien Beach al erg genoeg. Het strand is piepklein en staat stoempvol zonneschermen en strandstoelen. De dag nadien ben ik dan maar naar Koh Samet gegaan, een eilandje in de buurt. Raar maar waar, eindelijk kwam mn Russisch nog eens van pas. Toen ik via een lokaal reisbureau probeerde de trip naar het eiland te boeken, kreeg ik een Russische informatiegids onder mn neus. Toen ik enigszins verbaasd keek vroeg de Thaise madam of ik misschien geen Russisch sprak. Tuuuurlijk spreek ik Russisch. Dus toen ging het gesprek in het Russisch verder. Het hoefde dus niet te verbazen dat de volgende dag de ferry naar het eiland vergeven zat van de Russen. Nu ja, een tijdje kon ik wel volhouden dat ik alles begreep, maar na een uiteenzetting van 3u over de nucleair-geopolitieke situatie in Noord-Korea moest ik toch naar enkele woorden zoeken die niet in mijn Nederlands-Russisch astro-fysisch woordenboek stonden en viel ik door de mand. Da da, nen buitenlander begot. Terwijl Anneliies in Samara al lang afgeblaft zou worden en van de bus gesjot ('t dutske) vonden de Russen mij zo leuk dat ze mij begonnen volstoempen met allerlei lekkers. Stukjes meloen, ananas, pomelo en zelfs dikke pinten kwamen vlot mijn richting uit. Dat we dat nog mochten meemaken. Een schoon moment voorwaar. Intussen ook nog mn Japans opgepoetst toen 4 Japanse schonen bezig waren met een fotoshoot van mekaar op het bangelijk schone strand. Allez, zo'n strand vanuit de boekskes, ik moet daar geen tekening bij maken. Nadat ze mekaar gefotografeerd hadden in alle mogelijke combinaties en standjes kwamen ze toch tot het besef dat een foto met zn vieren enkel kon getrokken worden door een vijfde persoon. Ikke dus. Allez, trienekes gefotografeerd en naar goede aloude gewoonte mag dan de fotograaf ook nog eens met de trienekes apart op de foto. Dolle pret. Alvorens ik hier als vrouwenzot versleten word en mij enkel door Russisch en Japans jong vrouwelijk schoon laat onderhouden, wil ik er toch op wijzen dat ik op de ferry terug een heel aangenaam gesprek heb met een heeeeeel oude madam die toch al wel bijna zeker 60 jaar was! Nah, daar hebt ge niet van terug. Oei, ik hoor het in de John vd Eyndelaan donderen precies.
Soit, de dag nadien heb ik de Thaise dellen gelaten voor wat ze waren en ben ik met de bus terug naar BKK gebold. Daar dan de vlieger op en zo zaten we terug in ons oude vertrouwde Chiang Mai. Hier verblijf ik het Chiang Mai Gate Hotel (
http://www.chiangmaigatehotel.com/) en ik begin behoorlijk handig te worden in het afbieden, zelfs in hotelprijzen. Hehe. Misschien minder gebruikelijk maar het werkt blijkbaar wel.
Misschien is de reden dat ik naar CM terugkwam nog niet zo bekend, dus effe toelichting. Ik heb hier in Thailand al enorm genoten van spotgoedkope maar oh zo deugdoende massages. En nee, geen "bodymassage" zoals ze die in Pattaya aanbieden. Dus zelf eens rondgehoord of ik hier geen cursus zou kunnen volgen en ja, tuurlijk kon dat. Uiteindelijk een door de overheid erkende school gevonden, me ingeschreven maar ik kreeg maar geen rectie terug. Zondag dan een mailke gestuurd van "euhm, ist goed dat ik afkom of toch maar liever niet?" Maandagochtend las ik om 10u dat er om half 5 's morgens een antwoord was gestuurd op mijn mail dat ze mij om half 9 die ochtend verwachtten. Allez, rap rap met den tuktuk naar de school en ik mocht direct naar mijn klasje. Goed, ze hadden mij effe in de verkeerde klas gestoken (Thai Massage level 4, die mensen waren al een maand bezig dus ik kon effe niet volgen) maar dan zat ik toch goed. We waren maar met 2 studenten, Rachel, een 30-jarige schoonheidsspecialiste uit Kuala Lumpur (helaas getrouwd en hare vent, Philip, toffe pee trouwens, zat in Thai Massage 1). Goong was onze lerares en op een oefenmodel legde ze alle stappen uit. Nadien mochten Rachel en ik op mekaar oefenen. Wel tof, zo heel de dag gemasseerd worden door 2 schoon madammen. Toevallig ook nog een heel toffe Belgische medestudente leren kennen (door mijn korte doch intense verblijf in Thai Massage 4), Katrien, een schoonheidsspecialiste uit Deurne die binnenkort haar eigen praktijk gaat opendoen. Gisteren met Katrien in CM op zwier geweest en twas wel eens tof om in je eigen taal uitgebreid commentaar te geven op alles en iedereen. Achteraf nog de film "over the hedge" gezien en ik was een kot in de nacht helemaal klaar voor het examen van vandaag! Ja ja, ze nemen die cursus heel ernstig. Maar geen paniek, ik ben met glans geslaagd en eerstdaags komen er nog veel fotookes op de site van ikke in schoon Thais massagecostummeke. Tot spijt voor wie het benijdt, maar op bepaalde andere fotoverzoeken die onze mailbox bereikten kunnen wij helaas niet ingaan.
Ziezo, hiermee is hopelijk iedereen gerustgesteld.
Ik groet u uit een warm en zonnig chiang mai,
Tom
The Beach
Na "The Man with the Golden Gun" een volgende filmlocatie bezocht, namelijk deze van "The Beach" met Leonardo Di Caprio. Gelukkig was de strandjeannet hemzelve niet meer daar, maar dat de bekoorlijke Virginie Ledoyen (zie foto) er ook niet meer was, vond ik wel minder. Gelukkig waren ook hier en op de andere Phi-Phi-eilanden heel wat prachtige koralen. Allez, of wat daar van overbleef, want de tsunami heeft die grondig verstoord. De tropische vissen hebben het gelukkig wel overleefd en met duikersbrilleke en bijhorende snorkel zat je in een mum van tijd in een pracht van een "aquarium". Met de speedboot van de organisatie (en ze nemen de term "speed" nogal letterlijk) vlogen we van de ene leuke paradijselijke locatie naar de volgende tot de hemel wel heel donker werd en we een klein beetje storm op zee hadden. Als je op dat moment in een voor het merendeel open speed-boot zit, was de lol er voor veel mensen al een stuk af. Gelukkig was het lunchtijd aan wal maar de storm bleef behoorlijk hangen. Onze reisgids (fijne ket trouwens) deelde dan ook zeeziekpillekes uit. Ik heb mij van die chemische nest onthouden en mij gewaagd aan een beproefd anti-zeeziekte-recept, nl. enkele frisse pinten. Helpt echt. Effe later kletterden we dus terug over de zee maar kwas er nogal gerust in dat we het gingen overleven: zo wat alle wereldgodsdiensten waren vertegenwoordigd bij het beperkte aantal passagiers van ons bootje, dus we waren in goede handen. Hehe. En ziehier begot, we hebben het nog overloofd ook!
trouble in de bubble
sinds gisterenavond heb ik mijn eigen kamer. Nee, Nina is nog niet naar huis. U raadt het al: ik ben verhuisd. Nina had al een paar keer raar gereageerd, maar ik ging er toen niet dieper op in, omdat ik het op de jetlag stak, de dagen van de maand, etc. Meestal was het wel koelen zonder blazen en Nina haar humeur is zoals het weer hier: het kan heel snel omslaan. Maar eergisteren bij het ontbijt liep het dus grondig mis. Toen de koffiejuffrouw spontaan mijn tas kwam vullen en ik daarop zei: "Amai, ze beginnen mij hier precies al te kennen" (ik heb me de dagen voordien nogal redelijk te goed gedaan aan koffie bij het ontbijt) kreeg ik de volle laag. Of haar dat nu ook maar iets kon schillen dat de koffiejuffrouw spontaan langskwam of niet en dat ik mijne zever voor mij mocht houden. De rest van het ontbijt verliep dan ook in een ijzige stilte en toen we later op de kamer waren en ik dacht dat de bui al over was, bleek dat toch nog niet helemaal het geval te zijn. Op gelijk wat ik zei kwam geen reactie, enkel dat ik vriendelijk doch dringend verzocht werd mijn deodorant te gebruiken op het terras want de geur ergerde haar mateloos. Raar, want ik gebruikte een zelfde type deodorant al in Sarajevo en de 2 weken voordien was het geen probleem geweest. Ik besloot dus maar mijn foto's van het olifantenkamp op te halen maar toen ik beneden aan de trap was, herinnerde ik mij dat ik mijn wasgoed vergeten was. Ikke dus terug naar boven. Helaas heeft die kamer maar 1 sleutel en die moet je in het contact steken binnen, anders heb je geen stroom. Dus zoals gewoonlijk klop ik effe op de deur maar deze keer geen antwoord. Ik klop nog eens, en nog eens, maar geen reactie. Ok, het kon natuurlijk altijd dat Nina vlak na mij vertrokken was en ofwel een andere trap of de lift had genomen. Dus ik zoek het kamermeisje op en vraag haar om de deur effe te openen. Vergeefse moeite, Nina had het veiligheidsslot op de deur gedaan, waardoor de deur dus maar 10 cm openging. Ik vraag Nina dus waarom ze de deur niet opendoet, dat ik gewoon mijn wasgoed wil ophalen. "Sorry, I can't open now. If you are so stupid to forget your laundry, you'll have to come back later when I have time". Bijzonder sympathiek. Ik was, en ik denk wel met recht en reden, behoorlijk boos en ik vroeg mij af wat er in godsnaam nu weer mis was. In ieder geval begonnen al die crisisjes en nu deze grote crisis behoorlijk op mn zenuwen te werken, in die mate dat ik dus naar een ander hotel begon te zoeken. Toevallig kom ik haar enkele uren later op straat tegen. Zij doet alsof er niks aan de hand is en is de vriendelijkheid zelve. Toen ik haar vroeg welk spelletje ze die ochtend aan het spelen was, kreeg ik te horen dat het geen spelletje was, maar als het mij niet aanstond, ik het maar moest afbollen. Ik mocht blijven, maar dan wel onder haar voorwaarden (letterlijk haar woorden). 's Nachts geen airco (die had ze de nacht voordien ook al afgezet omdat ineens plotseling out of the blue het geluid haar stoorde, met als gevolg dat ik die nacht geen oog had dicht gedaan, want het was pokkeheet), als ik deodorant wou spuiten mocht ik dat buiten op het terras doen en ja, ik kon er mij nog wel aan verwachten dat ik zou buitengesloten worden. Tussen de regels door kon ik ook wel horen dat nu het voor mij een uitgemaakte zaak was dat ik niet in Kosovo zou komen werken en wij dus niks meer met elkaar zouden beginnen, ik bedankt werd voor bewezen diensten. Ik besloot uiteindelijk om mijn trots in te slikken (ook een stuk uit pragmatische redenen). De dag nadien (gisteren dus) hadden we nog samen een uitstap gepland en die was al betaald, dus nu met slaande deuren vertrekken en dan tijdens die uitstap doen alsof je mekaar niet kent leek mij geen optie. En wie weet zou het uiteindelijk wel koelen. Niet dus. De airco bleef uit en toen ik (geheel tegen de nieuwe regels in) uitgebreid in de badkamer, met gesloten deur, met deo spoot, kreeg ik nog maar eens onder mn voeten. Terwijl Nina in de badkamer zat, ben ik dan ook al maar wat gerief beginnen inpakken. Ok, de trip zelf was behoorlijk leuk en 's avonds zijn we zalig gaan eten in een prima steak-restaurant, maar in de taxi terug heb ik haar dan maar gezegd dat als de regels nog steeds van kracht waren, ik zou verhuizen. Koppig als ze is wou ze niet toegeven, het was "my way or no way" dus werd het no way. Ik heb mn gerief gepakt en ik heb nu een prima kamer voor mij alleen. Morgen vliegt Nina door naar Bangkok en ik waarschijnlijk naar Pattaya and that's the end of the story. Jammer misschien, maar ik ben niemands voetveeg. Ik heb trouwens al een nieuw vriend(innet)je: Scruffy II. Zoals u misschien nog weet, had ik in het olifantenkamp ook een hond die niet van mij week (Scruffy, wiens vlooien mij zodanig hebben toegetakeld dat mn hele dij nog altijd rood ziet). En gisterenavond toen ik verhuisde naar mijn nieuwe kamer, kwam ik onderweg een sympathieke hond tegen die mij vrolijk kwispelend volgde. Toen hij/zij mee de kamer wou inschieten, heb ik dat vriendelijk geweigerd en gezegd dat hij maar buiten moest wachten. Een uur later lag Scruffy II nog steeds voor de deur en toen ik terugkwam van een zalig massageke lag Scruffy II braaf voor de deur te wachten. Vanmorgen was ie er natuurlijk niet meer, want het hotelpersoneel had hem weggejaagd, maar wie liep er met mij mee naar het internetcafe? Idd. Lang leve Scruffy II !
Ayutthaya & de ergerlijke gids "James"
Zoals de aandachtige lezer intussen wel zal weten verblijf ik momenteel al enige tijd in Karon Beach, het rustigere deel van Phuket. Tot hiertoe mochten we niet echt klagen over het weer (een stevig onweer niet te na) maar sinds gisteren heeft de moesson ook dit deel van Azie bereikt. Sommige delen van Thailand zijn overstroomd. Zo erg is het hier gelukkig nog niet, maar strandweer kan je dit niet noemen. Dus maken we u, eerzame lezer, deelachtig aan de wonderlijke uitstap naar Ayutthaya onder de kundige leiding van een van Thailand's "Lul van het Jaar", James. Voor zij die minder vertrouwd zijn met de Thaise vaderlandse geschiedenis, hier een kort introotje, gepikt van Wikipedia:
The kingdom of Ayutthaya (Thai: อยุธยา) was a Thai kingdom that existed from 1350 to 1767. King Ramathibodi I (Uthong) founded Ayutthaya as the capital of his kingdom in 1350 and absorbed Sukhothai, 640 km to the north, in 1376. Over the next four centuries the kingdom expanded to become the nation of Siam, whose borders were roughly those of modern Thailand, except for the north, the Kingdom of Lannathai. Ayutthaya was friendly towards foreign traders, including the Chinese, Indians, Japanese and Persians, and later the Portuguese, Spanish, Dutch, British and French, permitting them to set up villages outside the city walls. The court of King Narai (1656-1688) had strong links with that of King Louis XIV of France, whose ambassadors compared the city in size and wealth to Paris.Ziezo, dit echter geheel ter zijde. Ok, toegegeven, op zich waren de ruines, verspreid over 11 vierkante km wel behoorlijk de moeite. De ongelooflijke hitte die dag maakte het wel een uitdaging, maar wat het echt een kwelling maakte, was dus, zoals gezegd: James. James is het type gids die denkt dat hij zijn gasten non-stop moet onderhouden en hen op de meest belachelijke details wil wijzen. "Kijk, een palmboom!" of "in de tempel staat een beeld van Boeddha." Ok, mocht de tempel omgetoverd zijn tot een Thaise versie van Carre-beach met live-performances van de volledige cast van "Matrouchka's", mijn mond zou opengevallen zijn van verbazing. Maar nee maar zeg, zomaar een Boeddha-beeld in een tempel verstoppen! Die Thais toch, tzijn toch sloebers, he. Nu ja, dat was nog niet het ergste. James (zo liet hij zich noemen omdat zijn Thaise naam "Noi" was en er waren blijkbaar te veel toeristen die hem na 5 minuten "annoying Noi" plachtten te noemen), James dus, wel, de brave man kende zijn beperkingen. Hoewel hij uitmuntend Thenglish spreekt (Thai English) wil hij zich met een aan onwaarschijnlijkheid grenzende moed en zelfopoffering bekwamen in de taal van de Queen. Omdat hij zeker wil zijn dat wij hem goed verstaan, zegt hij dus na elk woord "ok?" en indien nodig zal hij het niet nalaten om het woord zelfs te spellen. "In the livel (river) you can go swimming. Swimming, ok? S W I M M I N G." Ik had natuurlijk al een donkerbruin vermoeden moeten hebben zodra we op de bus kwamen, want toen heeft hij ons ruim een kwartier onderhouden over de Thaise "wai", een manier van groeten waarbij de handen worden samengevouwen en het hoofd lichtjes gebogen. (
http://www.1stopchiangmai.com/how_to/wai/) De mensen op de voorste rij in de bus konden er niet aan ontsnappen: Lul James ging zn bebbel niet houden en stoppen met wai-en tot iedereen hem persoonlijk had terug ge-waid. Ok, ik heb er begot geen idee van hoe "ge-waid" zou klinken in de nieuwe Nederlandsche spelling, suggesties zijn altijd welkom. Door jarenlange en intensieve training bij den ABL heb ik mij gelukkig gespecialiseerd in instant-dutjes, zijnde oogjes toe en knorren. Het was de enige subtiele manier om aan James z'n gewai vanaf te geraken.
Toen we bij het zomerpaleis van koning Bumibol aankwamen (die man heet echt zo en ik zou niet durven te lachen met hem, want die vent is nu ne keer overal omnipresent tot in 't hoogste schuifke en nu dus zelfs op mn blog, stel u voor) stelde James voor dat hij daar een geleid bezoek zou geven. Weermaals dank zij den ABL ben ik gezegend met een lichte doofheid aan mijn linkeroor, waardoor ik deze vriendelijke doch dringende oproep van James gemist had en dus lekker op mn eentje op stap ging. Niks zo leuks dan een heel paleizencomplex voor u alleen te hebben zonder een snaterende James die net begonnen was aan uitzonderlijk boeiende uiteenzetting over het hele leven van de koninklijke familie. "When the king was younger, he was a child, ok?". Zelfs Thaise koningen zijn dus niet perfect. Alweer een illusie minder. Arme James, doofheid bleek wijdverbreid te zijn bij mijn medetoeristen en binnen de minuut stond hij daar alleen.
James voelt zich redelijk in het kruis getast maar een doorzetter zoals hij is, gaf hij niet op. Hij zou die ondankbare toeristen iets bijbrengen vandaag, hoe dan ook!
Dus bij de volgende stop pakte hij het handiger aan: hij verklapte niet waar de bus ons zou opwachten en zei dat we heel de tijd bij hem moesten blijven. M'n medepassagiers konden hun enthousiasme nauwelijks verbergen en cirkelden al fotograferend en poserend rond James. Nina en ik vonden dit zelf uitermate boeiend en konden het niet nalaten om in James-taal tegen elkaar te praten. P R A T E N, ok? U vraagt zich ongetwijfeld intussen al lang af wie deze spetter is zodat ook u hem kan boeken bij uw (volgende) bezoek aan Thailand, wel, laat mij u niet langer in spanning houden, hier is ie dan!
Tijdens de lunch, geserveerd tijdens een cruise op de Chao Phraya, zaten Nina en ik aan tafel met een tamelijk schatrijk ouder Amerikaans koppel, met wie we best een vermakelijke tijd hadden tot ... u raadt het al, James op adem was gekomen en elk huis, elke vis, elk wolkske dat we onderweg tegenkwamen begon te bespreken. Waarover hij het had, enkel de DJ zal het u weten te vertellen, maar die sprak geen Engels. Net zoals James zelf overigens. De andere toeristen waren ofwel in t slaap gevallen, naar het bovendek gevlucht of zoals wij, geanimeerd met anderen aan het praten.
Toen we eindelijk terug aan wal waren en James ons bij wijze van afscheid allemaal persoonlijk weg-wai-de, zag ik de teleurstelling in z'n ogen dat niemand spontaan naar de geldbuidel greep om hem een royale fooi te geven. Maar James is onverwoestbaar. Terwijl hij de teleurstelling verbeet, nam hij zich voor om bij de volgende groep toeristen NOG beter zijn best te doen. Succes, James. S U C C E S, ok?
krabt ne keer op mijn buikske
ziezo, zoals beloofd, nog een tijgerfotooke.
James Bond
Al vast een fotooke van gisteren (zondag), genomen op het eiland waar een van de James Bond-films werd opgenomen. (Man with the Golden Gun:
http://www.musicman.com/00pic/2489.jpg)
Nu het weer verbeterd is en de zee rustiger, ga ik hier niet te veel schrijven en maken dat ik in de zee zit!
Geniet van het mooie weer in Belgie, ik ga dat hier ook doen.
in bad met olifantjes
's morgens vroeg vertrokken uit Chiang Mai naar de lokale groeten- en fruitmarkt met de mensen van de Elephant Nature Foundation (
http://www.elephantnaturepark.org/). Daar laadden we een paar trucks vol met bananen, suikerriet en pompoenen en dan begon de 2.5u durende rit naar de jungle van noord-Thailand. Het centrum zelf is eigenlijk niet meer dan enkele junglehutten op een terrein van 30 hectaren groot. Zodra onze auto kwam aangereden, kwamen de eerste olifanten al kijken. Ze weten intussen namelijk dat zodra de 1-dagbezoekers aankomen, het ontbijt is. Direct een heleboel enthousiaste slurfen tegen de venster, maar ze moesten nog effe wachten, de trucks met voer kwamen later. Wij werden ontvangen door een bijzonder onderhoudende Michelle, een Australische die al 3 jaar bij het project werkte. "let's talk elephant!" We (dat is een koppel uit Nieuw-Zeeland en ikzelf, want Nina was knorrig en wou niet opstaan) kregen uitleg om hoe olifantengedrag te interpreteren en hoe er mee om te gaan. Intussen stonden de dikkerdjes allemaal aan te schuiven langs de de hut, als een soort drive-in. Toen de trucks wat te lang naar hun goesting wegbleven, kregen we regelmatig behoorlijk wat getoeter te horen en bonkten ze met hun kop tegen het houten staketsel. Maar toen was het dan toch zover: elke olifant kreeg zn eigen mand met vanalles wat en het vreetfestijn kon beginnen. Ik kreeg 2 olifanten onder mijn hoede: Hope, een jong mannetje en Lilly, een wat vrouwtje dat ongeveer evenoud was als ik. Spijtig, 't was mn type niet. Nu denk je van, zo'n hongerige olifant, dat fret alles. Dik noppes ja. Eerst aftasten en snuffelen met de slurf, dan vastnemen en scrunshen. En dat gaat in een behoorlijk snel tempo! En durf maar eens wat meer aandacht of eten geven aan een andere olifant. Dan is 't ambras. Dan zie je slurfen rond uw oren vliegen. Oh, ik vergat nog te zeggen dat er een 60-tal honden ook op het domein wonen, en ongeveer evenveel katten. De honden, stikjaloers op alle aandacht die de olifanten krijgen, komen zich bij het eten uiteraard ook moeien, wat steevast eindigt op een mot met een slurf. Er was zelfs een hond die uit pure miserie mee bananen begon te eten. Toen mijn fanten zich in sneltempo hadden volgejaagd, ben ik mee de babies gaan voeren. Voor hen moest je de bananen pellen en meestal voor hun ogen zwaaien want ze hadden het meestal te drukmet spelen en onnozel doen. Echt grappige beestjes. Nadien was het etenstijd voor ons en daar ontmoette ik 3 enorm knappe Nederlandse studentes die daar langere tijd verbleven. Helaas, helaas, alle fotos die ik getrokken heb zijn met de onderwatercamera gedaan (het regende die dag nogal veel en met olifanten op een veld is het nogal modderig, dus mn digitale thuis gelaten) maar die fotos zijn nog niet ontwikkeld.
Na etenstijd is het badtijd. Vlug een zwembroek aangeschoten en dan met de hele kudde naar de rivier. Dat is dus de moeite, he. Met 30 olifanten in bad!! Iedereen kreeg een emmerke en een borstel en dan maar schrobben. Intussen lagen de olifanten vrolijk bellen te blazen met hun slurf (allez, ik hoop toch dat het enkel met hun slurf was!) en ze genieten er echt van hoe je hun schrobt achter hun oren, op hun kopke en hun gigantisch lijf natuurlijk. Ineens hebben ze er dan genoeg van en dan moet iedereen uit de rivier spurten want de olifanten gaan dan met zand gooien om hun lijf te bedekken tegen de zon. Zo gaat dat: pas proper, en dan een slijk-zandbad.
Toen kregen wij de minder aangename kant van olifantentraining te zien. Op een video, gemaakt door National Geographic, werd ons getoond hoe olifanten getraind worden om met toeristen rond te hotsen en kunstjes te doen. Het waren extreem wrede beelden van hoe olifanten letterlijk en figuurlijk gekraakt worden om zo gewillig te doen wat hun begeleider hen zegt. Ik voelde me ineens al een stuk schuldiger dat ik op een olifant zn rug had gereden in zo'n olifantenkamp ... Moraal van het verhaal: volgende keer veeeeeeeeer weg blijven van alle mogelijke toeristische attracties met olifanten en enkel het centrum bezoeken. Daar krijg je pas echt een olifantenervaring en kan je hen meemaken zoals ze zijn. Als je dan hoort wat de olifanten die in het hospitaal daar verblijven allemaal hebben meegemaakt krijg je echt kippevel. Als ze vuil zijn, zie je dat niet, maar een keer in bad, komen de massale littekens van de training en mishandelingen naar boven.
Na de video was het dan ook heel stillekes, dus om ons terug op te vrolijken gingen we ... in bad! Deze keer wilde ik me er wel aan wagen om de babies te wassen. Terwijl de grote olifanten zich gewillig laten doen, vinden de babies het water enorm leuk en zitten geen seconde stil. Het liefste wat ze doen is "bommetje" spelen en toeristen omver kegelen. De stroming daar is enorm sterk dus ze laten zich wat meedrijven, met enkel hun slurf boven water en botsen dan tegen je aan. Dan lig jij erin en word je collectief uitgelachen door de bende flaporen. Een keer een stamp gekregen van een kleintje, maar effe later leggen ze dan weer hun slurf rond u en is iedereen weer vriendjes.
soit, een enorm enorm zalige dag die afgesloten werd met een goede massage, eenmaal ik terug was in Chiang Mai
foto's volgen nog!
wat fotookes uit Bangkok & omstreken
ziezo, twas er nog niet van gekomen om foto's uit BKK op te laden, maar nu dus wel. Sorry dat ze scheef staan, maar ik heb er geen idee van hoe ik met een Thaise photoshop moet werken, dus draai uw kopke maar, da's goede gymnastiek!
foto 1: in Wat Prah Keo, de tempel die aan het koninklijk paleis grenst
foto 2: Thaise schoolkinderen zijn bezeten door interviews, dit om hun Engels wat te verbeteren. Dus op toeristische plaatsen word je om de haverklap overvallen door de zelfde typische vragenlijstjes. Houd je van Thais eten, vanwaar ben je, ken je onze koning, etc ... De Thai zijn nogal geobsedeerd door hun koning die je overal overal overal in het straatbeeld ziet
foto 3 : Sea Food Market, een zalig restaurant. We zijn er intussen al 2x geweest. De toog is zo'n 30m lang met alle mogelijk en onmogelijke vis en schaaldieren. Je krijgt een winkelkarretje en je neemt wat je wil. Dat reken je dan af en dan komt de kok aan tafel je karretje halen. Dan kan je kiezen hoe je wat wil klaargemaakt hebben. Zaaaaaalig !
Foto 4: River Kwae brug en ikke
Foto 5: eentje van ver, door Nina getrokken, voorlopig nog geen betere van innige omhelzing met kattebeest
Thai airways & kotszakskes
iedereen die ooit al eens in m'n bureau thuis is geweest, weet dat ik de laatste jaren van m'n werkleven in de luchtvaartsector gesleten heb en om dat een beetje te "herdenken" ben ik dus kotszakskes van luchtvaartmaatschappijen beginnen verzamelen. Lege, wel te verstaan. Dus 't was wel leuk om eens met Thai Airways een binnenlandse vlucht te doen. Spotgoedkoop, mooi zicht op de jungle én een nieuw zakske! Hip hoi. Maar ik ben blijkbaar niet de enige, want er is een heuse hobbygroep rond kotszakskes, zoiets als postzegelverzamelaars, het heeft zelfs een naam: bagophily en dit "vrolijk" knuffeldier is de mascotte. (
http://www.bagophily.com)/ 
Chiang Mai, amai amai!
... nooit zag ik in heel mn leven, zoveel Thailandezen! Nee, eigenlijk is dat niet waar. Het aantal wittekes valt hier echt wel op. Chiang Mai (in het noorden van Thailand) is dan ook niet zo heel groot, maar best wel leuk. Met de avondvlucht vanuit Bangkok gisteren aangekomen in het Tamarind Village Hotel,
http://www.tamarindvillage.com/index.htm, heel "Zen' maar wel knap ingericht.
Vandaag het stadje zelf bezocht, niet groot maar wel knappe tempels en deze namiddag de bergen in naar de Wat Doi Suthep, echt wel chique. Foto's daarvan komen nog, want batterijen zijn hier een ramp. Ik verslijt ongeveer een pakje per dag in mn fototoestel en net nu ik fotos wil opladen, zijn ze weer plat. Dikken brol.
tijger tempel
Eindelijk eindelijk eindelijk was het dan zover: de tijgertempel. Na de River Kwae en de olifanten was eindelijk het moment daar waarvoor ik een stukje naar Thailand was gekomen: tijgerknuffelen. Ik had er toevallig over gehoord, maar nooit echt geloofd dat het bestond. Ok, hoe zit het in mekaar. Op een dag wandelde een monnik door de jungle en vond 2 zielige tijgerweesjes. De moeder was nl. gedood door stropers. Na veel gezaag bij den abt mocht hij de beestjes toch houden en zo is het allemaal begonnen. 2 tijgers werden er veel meer, want mensen brachten van overal weesjes en gewonde dieren. De monniken namen ze allemaal op in hun congregatie en nu zit die tempel dus stampvol tijgers. Tijgers zijn nachtbeesten en 's morgens krijgen die een lekker groot ontbijt en dan hebben ze eigenlijk nog enkel maar zin in een goed dutje. Dat is het ogenblik dat de monniken bezoek toelaten. Dus je komt daar aan in een vallei waar al die beesten liggen te maffen (een stuk of 12) en het enige wat jou van de tijgers scheidt, is een koord. Ok, de meeste tijgers liggen ook wel aan een ketting, maffen of niet. Maar de organisatie houdt de boel goed onder controle. De foto's worden getrokken door hen (zodat niemand per ongeluk op iemands staart kan trappen) en je wordt letterlijk bij de hand genomen. Uiteraard is het er heel stil en beweegt iedereen behoedzaam. Maar ok, dit sympathiek dier had wel zin in een knuffel dus ik mocht er gaan bijzitten en hem zelfs strelen. Een zacht instemmend gegrom gaf weer dat ie het wel zag zitten. Het gevoel dat dat geeft dat ge zo'n groot beest aan 't strelen zijt is ongelooflijk. Maar het beste moest nog komen: m'n volgende tijger ging zelfs op z'n rug liggen zodat ik zn buikske kon strelen, maar wat helemaal maf was, was toen ik zo'n gigantisch tijgerhoofd op mn schoot kreeg. Ik wilde zn kin wat krabben, maar de begeleider vond dat geen goed idee. Hand stilhouden bij zon groot bakkes is de boodschap. Even later legden ze hem terug en ik stond nog te trillen op mn benen. Ik kon wel bleiten van contentement! Zo'n zalig gevoel, zo'n grote dikke kat die op uwe schoot ligt te "spinnen", wow. Voor er op het thuisfront algehele paniek uitbreekt: dit was het "gevaarlijkste" wat ik ga doen, beloofd. Er was dan ook niks gevaarlijks aan. De begeleiders waren constant daar, de beesten zijn opgegroeid met mensen en zo lui als ze groot zijn. Maar het gevoel blijft bangelijk overweldigend.
olifantentocht (30.9.06)
De dag dat we naar de River Kwae gingen hebben we uiteraard meer bezocht dan enkel de brug. We zaten met 6 in het busje: 2 Koreanen, 2 (heel sympathieke) Australiers en dan wij. De Koreanen hadden naast de brug ook nog een ritje met een olifant geboekt. Omdat we anders toch moesten wachten, zagen wij dat ook wel zitten. Dus met 2 olifanten en de 2 begeleiders op stap. Fantje was best een sympathiek beest, maar had eerder zin in lunch dan met ons rond te hotsen. Dus voor de begeleider er goed en wel oog in had, zat dikke Fant in de boskes om daar een boompje of 2 in zn dikke klos te slagen. De begeleider kon roepen en doen wat ie wou, Fant at rustig voort. Intussen moesten wij af en toe bukken voor rondvliegende bladeren en takken, maar toen besloot Fant dat hij ook een take-away kon doen. Dus tsjokten we rustig verder door de jungle terwijl Fant verder z'n boompje opat. Al gauw kwamen we bij een rivier en daar het een hete dag was, zag Fant het wel zitten om te gaan plonsen. Gelukkig kon de begeleider hem overtuigen om enkel zn buik nat te maken, dus dat was wel ok. Omdat de begeleider zag dat we ons in allerlei bochten wrongen om toch maar een foto te maken van onze nieuwe dikke vriend, vroeg hij mn camera en liet ons met Fantje alleen. Fantje dik content (hij had eten en een voetbad), wij ook want we hadden eindelijk onze foto. Iedereen tevreden!
River Kwae
Na enkele dagen rond te hotsen in Bangkok, werd het zaterdag tijd om eens wat verder te piepen dan enkel de stad. Op zo'n 140 km van Bangkok ligt de legendarische Bridge over the River Kwae. Eerst waren we van plan om het allemaal zelf te organiseren, maar een tour met een mini-busje leek uiteindelijk toch de beste optie omdat alles nogal ver uit elkaar lag. Dus zo kwam onze gids "Pop" ons al om 6.30 's morgens halen. Na 2u rijden kwamen we aan bij een kerkhof met zo'n 7000 geallieerde soldaten, voornamelijk britten, australiers en nederlanders, allemaal jonge mannen die gestorven waren tijdens de bouw van de brug. Toen we even later aankwamen in een reconstructie van hun kamp, verschoot ik er eerder van dat het niet meer slachtoffers had geeist. De levensomstandigheden leken vrij goed op de concentratiekampen in Polen, met dat verschil dat de hitte zelfs voor een doordeweekse toerist die net aankwam met een ge-airconditioned busje ronduit afmattend is. Laat staan dat je in die omstandigheden een brug moet bouwen. Vanuit het kamp ging het met een speedbootje naar de burg zelf, die op zich niet spectaculair is maar wel interessant om eens gezien te hebben, net omdat het zo'n legendarische plaats is. We hadden geluk, want de minstens al even legendarische Orient Express-trein passeerde er net.
