tom's travel blog

How is it going? Ok, voor de correcte uitspraak van deze legendarische en veelgehoorde Ozzie-words zult ge nog moeten wachten tot mijn Blijde Intrede, maar bij deze effe laten weten dat ik nog leef en zo. Intussen ben ik aangekomen in Melbourne, in het zuiden van Australie, maar met mijn verhaal zit ik nog in Fraser, de andere kant van dit gekke continent.

Toch effe al vast aan iedereen een heel fijn kerstfeest gewenst. Zelf ga ik dat hier doorbrengen op een vrij originele manier, nl. als gast (via couchsurfing) bij 2 toffe (lesbische) joodse doktereskes die in een kast van een penthouse wonen. Ik denk dat ik de koosjere bbq op het gigantische terras al kan ruiken, haha.

Maar goed, de Whitsundays dus (www.whitsundaytourism.com/). Na enkele dagen in een 4x4 op een eiland rond te hotsen werd het dus tijd om wat op zee door te brengen. Het weer was ideaal (soms wat te ideaal, de hitte was soms ondraaglijk) en daar gingen we dan, met ne man of 25 op een groot zeiljacht, de "eskis" (Australisch voor koelbox) vol wijn & frische pinten en een tamelijk geschifte Australische crew, we konden er weer tegen voor een paar dagen! Overnachten gingen we op een eiland doen en dat leek me geen slecht idee. Khad nl. op Fraser van een van de Zweedse meisjes gehoord dat zij ne keer 's nachts in zwaar weer waren terecht gekomen en dat dat geleid had tot massale zeeziekte. Dus de eerste avond toerden we wat rond tussen de 74 eilanden en op Hamilton eiland hadden we, naast een luxueus golfterrein van een of ander resort, onze eigen lodges met bar. Geef toe, het uitzicht om 's avonds te eten of 's morgens te ontbijten kan slechter zijn, nietwaar. Helaas waren we daar niet de enigen die wisten hoe laat het ontbijt kwam. Deze vrolijke, luidruchtige en bijzonder vraatzuchtige regenboogparkieten wisten dat dus ook. Deze 2 dappere dames bleven in het aanschijn van honderden hongerige bekskes rustig verder ontbijten, maar moesten uiteindelijk toch het onderspit delven nadat de zoveelste parkiet in hun bordje cornflakes was gedoken of nadat ze met 3 tegelijkertijd op een bekertje fruitsap waren geland. Dolle pret, zo ontbijten in een voliere.

Ook deze witte kakatoe bracht z'n vriendjes mee en samen vertrokken ze nadien met een volle pic-nicmand de bossen in. Het werd dus hoog tijd om het volle sop te kiezen en tot spijt van diegenen die de avond voordien te diep in het glas hadden gekeken (gelukkig behoorde ik daar niet bij, hehe), was die dag de zee tamelijk ruw. DE ideale manier om dus van een kater te ontwaken! Er is ook nog een andere manier, nl. pure zuurstof inademen. De beste en leukste manier om dat te doen is uiteraard door te scubadiven, dus hop, samen met een Amerikaan en een instructeur zaten we effe later 10m onder water. Daar mn digi daar niet zo goed tegen kan, zijn dat analoge fotos geworden, dus ge zult nog efkes moeten wachten voor je die kan zien. Na menig onder water bubbelwerk en wat rondgeflap rond koraaltjes, was het tijd voor een spelleke beachcricket of een dutje. Na lunch aan boord werden we ineens opgeschrikt door wel een heel bijzondere bezoeker: een gigantische witte visarend vond ons zeilengeflapper blijkbaar interessant en kwam eens een kijkje nemen wie daar in zijne vijver aan het ronddobberen was. Het leverde een spectaculaire airshow op waarbij hij soms wel heeeel dichtbij kwam. Pas nadat de kapitein een kippenbil de lucht had ingesmeten (die hij met succes en pijlsnel te pakken had nog voor die in het water lag), stopten de aanvallen. Bangelijk. Tegen dan was het alweer "beer o'clock", wat na menige pint weer grondig uit de hand liep. Dan maar in een schoon nieuw kostummeke gaan snorkelen. Neen, dit kostummeke was niet mn eigen keuze, maar wel noodzakelijk tegen (dodelijke) steken van de box jelly fish, een klein kwalleke dat uit stommiteit heel veel schade kan aanrichten (klinkt bijna als sommige figuren van onze federale regering, haha). En ja, tkostummeke was te klein en nee, ik ben weldegelijk afgevallen dus ik was niet te dik voor het kostummeke. Helaas werd