tom's travel blog

het boeiendere deel van Dundin bevindt zich buiten Dunedin. In de regio daar is het namelijk de enige plaats ter wereld waar Albatrossen broeden op het vasteland (waar ze dat dan elders wel doen, is mij even ontgaan, maar ik vermoed op eilandjes?). Ik schrijf Albatrossen bewust met een hoofdletter, want het zijn machtige beesten.

Wie er meer over wil lezen: http://www.albatross.org.nz/. Bon, de wind was ideaal die dag (zo'n 100km/uur) wat het bijna onmogelijk maakte om op die kliffen rechtop te blijven staan, laat staan om uw camera voor u te houden en een Albatros in volle vlucht te schieten (met de camera weliswaar) maar ik heb er toch enkele kunnen vangen, waaronder dit beeldeken. Wie denkt dat dit een meeuw is, klets ik bij deze al om de oren, want ge moet maar eens kijken hoe een meeuw in zweefvlucht eruit ziet en ge zult dan het verschil wel zien. Tsss. Even later waren we te gast bij de familie pinguin. We zagen hen uit de zee komen en al waggelend over het strand hun weg naar huis banen. Zo'n grappige beestjes! Geef ze een boekentaske in hun pollekes en 't zijn precies forenzen die naar huis komen. Na een stevige klim op de heuvel kwamen ze dan in hun kleine pinguinhuisjes waar ze pinguinkoekjes aten en naar de Simpsons keken. Ok, dat laatste weet ik niet zeker, maar wel dat ze kleintjes hadden, zoals ge kunt zien in dit schattige pinguinhuisje. Nieuw-Zeeland is waarschijnlijk ook het enige land ter wereld waar pinguins samenwonen met ... schapen. Soms zag je ze naar mekaar kijken van "wat doet gij hier?" maar voor de rest laten ze mekaar met rust.

Schapen die toch ne keer ne pinguin van de heuvel wilden duwen (ik geef het toe, khad er soms ook zin in, moet een fantastisch zicht geven) kregen serieus wat mot van de pinguins. De vleugeltjes zijn namelijk zo hard als een plank en ge krijgt niet 1x een mot, maar een zeer snelle serie van mot-mot-mot-mot-mot. En nog eentje: mot! Dus schapen laten pinguins met rust. Zelf kon ik het niet nalaten om met een lammetje "kiekeboe" te spelen en wie niet weet hoe dat spelletje gaat ... euhm, ja, ik vermoed dat Loekie het ook wel zal willen doen. Anders is menige baby van vrienden en vriendinnetjes steeds bereid.

Wie dat niet graag kiekeboe speelt en ook totaal geen schrik van mensen heeft, zijn de zeeleeuwen. Van ver gezien zijn het precies dikke slakken die op het strand liggen, en van dichtbij ook eigenlijk. Maar als ze wakker worden, blijf je best uit de buurt, want zeeleeuwen kennen geen natuurlijke vijanden en zijn dus niet van plan voor een mensje om te wandelen. Onze gids, een marinebioloog die zijn doctoraat over zeeleeuwen had geschreven, had het aan de lijve mogen ondervinden toen een leeuwke ne keer zijn dijbeen wou proeven. Mijn eigen thesis leek ineens een stuk minder spectaculair :)) Dan maar naar de pelsrobben (ja, ja, die stinkerdjes waar zelfs Loekie niet tegen op kan!). Het is niet echt zichtbaar op deze foto, maar er is een reden waarom deze zeehonden zo snel de rotsen op kletteren. Het was namelijk gigantisch beginnen regenen en hagelen. Met een wind van nog steeds om de 100km/uur die zowat horizontaal op ons afkwam, werd het stillekesaan tijd om de kliffen te verlaten en terug naar Dunedin te bollen. Heerlijke dag voor de rest!