dinsdag, december 05, 2006

Fraser Island

Het werd dus tijd om eens iets anders te gaan zien dan enkel stad, dus na een stevige busrit met de Greyhound en een overtocht met de ferry, kwam ik aan op Fraser Island (http://www.fraserisland.net/), een eiland dat tot het werelderfgoed behoort. De criteria om tot natuur-werelderfgoed uitgeroepen te worden zijn niet mals:
Article 2 of the World Heritage Convention, defines natural heritage:
(i) "natural features consisting of physical and biological formations or groups of such formations, which are of outstanding universal value from the aesthetic or scientific point of view;
(ii) geological and physiographical formations and precisely delineated areas which constitute the habitat of threatened species of animals and plants of outstanding universal value from the point of view of science or conservation;
(iii) natural sites or precisely delineated natural areas of outstanding universal value from the point of view of science, conservation or natural beauty."
For a property to be included on the World Heritage list as natural heritage, the World Heritage Committee must find that it meets one or more of the following criteria and fulfils the conditions of integrity. Sites nominated should therefore:
i. be outstanding examples representing major stages of earth's history, including the record of life, significant ongoing geological processes in the development of landforms, or significant geomorphic or physiographic features; or
ii. be outstanding examples representing significant ongoing ecological and biological processes in the evolution and development of terrestrial, fresh water, coastal and marine ecosystems and communities of plants and animals; or
iii. contain superlative natural phenomena or areas of exceptional natural beauty and aesthetic importance; or
iv. contain the most important and significant natural habitats for in-situ conservation of biological diversity, including those containing threatened species of outstanding universal value from the point of view of science or conservation.

En op dit pareltje der natuur ging ik dus 3 dagen en 2 nachten rondhotsen. Met een vrolijke bende van ne man of 20 doken we in een 4x4-bus en weg waren we. Na menig gehots en gebots hadden we onze eerste stop aan Lake McKenzie (zie foto boven), een meer dat zo dood is als ne pier omdat het allerlei mineralen bevat die niet planten en diertjes niet zo tof vinden. Maar je huid schuren met het witte zand is voor mensen dan wel weer gezond, daar het een soort van "kuur-effect" heeft en na menig geschrob is uw velleke 10 jaar jonger. Kheb mijn verjongingskuur helaas moeten staken, want ik zag ineens een ander sympathiek dier binnensluipen, De Heer D. Ingo, ook "wilde hond van Australie" genoemd. Veel wilds was er niet aan (alhoewel er blijkbaar enkele jaren geleden nog een kindje was doodgebeten op dit eigenste strand) en dingo liep vrij ongeinteresseerd aan de badgasten voorbij. Gelukkig had ik niet te lang gewreven met dat zand, of hij had in mij nog een lekker mals jong brokje gezien! Maar zoals al eerder aangetoond: ik ben nen boom van ne vent. Ok, misschien van het knotwilgtype, maar nen boom is nen boom! Misschien kan ik deze leuke vogel (http://nl.wikipedia.org/wiki/Gewone_kookaburra) dan wel overtuigen om in mij te komen nestelen. Voor de onwetenden die denken dat ik hier een ijsvogel gevonden heb, die zitten warm, maar 't is een Dacelo novaeguineae, ook wel kookaburra of "lachvogel" genoemd. Dit grappige beest hield ons gezelschap terwijl we 's avonds rustig een frische pint zaten te slurpen op het terras van onze lodge. Effe later was het avondeten, dat ook nog rustig en gedisciplineerd verliep maar nadien was het feeeeeeeeeeeeeeeeeest!!
De dag nadien was het lijken tellen natuurlijk, alhoewel ik aangenaam verrast was dat iedereen op het afgesproken uur (7.30u) aan de ontbijttafel was en toen ik fris en fruitig mijn kamer kwam uitgewandeld, botste ik op deze nog licht beschonken Ierse jongedame. Hoog tijd dus om op stap te vertrekken, en na enig gehots en gebots (dat om begrijpelijke redenen die dag op minder enthousiasme werd onthaald) kwamen we aan op 75mile beach, zoals de naam al zegt een indrukwekkend stuk verlaten strand dat de laatste miljoen jaren niet veel anders heeft meegemaakt dan enkel getijden. In de oceaan zelf konden we niet zwemmen, door de massale aanwezigheid van "Bullsharks", in het Nederlands "grondhaaien" genoemd (http://www.iselinge.nl/Scholenplein/pabolessen/00012bhaaien/grondhaai.htm). Deze leuke naam hebben ze gekregen omdat ze jagen in heel ondiep water. Gewoon in de oceaan staan in de branding (dus tot uw middel in het water) is al voldoende voor hen. Ook in rivieren vind je hen hier terug. Toffe mannen dus. Dan maar wat afkoelen in Eli Creek, een helder riviertje dat een debiet heeft van 100 miljoen liter zuiver water/24u!! Als je het ver genoeg stroomopwaarts volgt kan je gewoon uit de rivier drinken, en 't is nog bijzonder lekker water ook.


Dat de oceaan daar meer gevaren heeft dan enkel haaien en dodelijke kwallen, mocht deze schuit ondervinden. En als ik hier nog lang blijf fotookes posten en tekstjes schrijven, gaat hetzelfde gebeuren met mijn bankrekening en ogen, dus ik ga het voorlopig hierbij laten, misschien schrijf ik vanavond nog wel een stukje. Maar eerst m'n trip naar Alice Springs gaan boeken!