tom's travel blog

tijger tempel

Eindelijk eindelijk eindelijk was het dan zover: de tijgertempel. Na de River Kwae en de olifanten was eindelijk het moment daar waarvoor ik een stukje naar Thailand was gekomen: tijgerknuffelen. Ik had er toevallig over gehoord, maar nooit echt geloofd dat het bestond. Ok, hoe zit het in mekaar. Op een dag wandelde een monnik door de jungle en vond 2 zielige tijgerweesjes. De moeder was nl. gedood door stropers. Na veel gezaag bij den abt mocht hij de beestjes toch houden en zo is het allemaal begonnen. 2 tijgers werden er veel meer, want mensen brachten van overal weesjes en gewonde dieren. De monniken namen ze allemaal op in hun congregatie en nu zit die tempel dus stampvol tijgers. Tijgers zijn nachtbeesten en 's morgens krijgen die een lekker groot ontbijt en dan hebben ze eigenlijk nog enkel maar zin in een goed dutje. Dat is het ogenblik dat de monniken bezoek toelaten. Dus je komt daar aan in een vallei waar al die beesten liggen te maffen (een stuk of 12) en het enige wat jou van de tijgers scheidt, is een koord. Ok, de meeste tijgers liggen ook wel aan een ketting, maffen of niet. Maar de organisatie houdt de boel goed onder controle. De foto's worden getrokken door hen (zodat niemand per ongeluk op iemands staart kan trappen) en je wordt letterlijk bij de hand genomen. Uiteraard is het er heel stil en beweegt iedereen behoedzaam. Maar ok, dit sympathiek dier had wel zin in een knuffel dus ik mocht er gaan bijzitten en hem zelfs strelen. Een zacht instemmend gegrom gaf weer dat ie het wel zag zitten. Het gevoel dat dat geeft dat ge zo'n groot beest aan 't strelen zijt is ongelooflijk. Maar het beste moest nog komen: m'n volgende tijger ging zelfs op z'n rug liggen zodat ik zn buikske kon strelen, maar wat helemaal maf was, was toen ik zo'n gigantisch tijgerhoofd op mn schoot kreeg. Ik wilde zn kin wat krabben, maar de begeleider vond dat geen goed idee. Hand stilhouden bij zon groot bakkes is de boodschap. Even later legden ze hem terug en ik stond nog te trillen op mn benen. Ik kon wel bleiten van contentement! Zo'n zalig gevoel, zo'n grote dikke kat die op uwe schoot ligt te "spinnen", wow. Voor er op het thuisfront algehele paniek uitbreekt: dit was het "gevaarlijkste" wat ik ga doen, beloofd. Er was dan ook niks gevaarlijks aan. De begeleiders waren constant daar, de beesten zijn opgegroeid met mensen en zo lui als ze groot zijn. Maar het gevoel blijft bangelijk overweldigend.

posted by Thomas @ maandag, oktober 02, 2006