tom's travel blog

Wie zich, net zoals ik, bij het horen van de naam "Cairns" een gigantische stad inbeeldt, komt lichtjes bedrogen uit. Het regenwoud dat daar in de buurt ligt, het Daintree rainforest (www.daintreerainforest.com), is dan wel behoorlijk groot, nl. 0,2% van het totale grondgebied van Australie of maar liefst 48x groter dan Belgie!! Serieus stukske bos dus. Dat moesten we van naderbij gaan bekijken, uiteraard. Gelukkig had ik intussen mijn haar laten knippen, waardoor ik terug min of meer toonbaar werd voor de buitenwereld en u dus ook vergast wordt op deze fijne close-up vanop een bootje, terwijl we op zoek waren naar "salties", nl. zout-water krokodillen. De rivier waar we op ronddobberden was bijzonder uitnodigend voor een fijne plons, maar alvorens ik daar ging gaan skinnydippen, hield de gids mij tegen en vertelde me over de fijne flore en fauna van deze waterloop. Buiten salties (hier duikt een 4m lang mannetje net ietske te vroeg onder water) wonen er nl. ook bullsharks (ja, die lieverds waarover ik het vroeger al had), giftige waterslangen, etc. Nu ja, een geoefend zwemmer als ik *ahum* zou het zeker en vast op tijd redden tot aan de oever, waar ik dan ongetwijfeld vergast zou worden door mevrouw krok (links) of een 10tal dodelijke spinnen. *zucht*, het leven is niet simpel voor een avonturier in Australie. Dus maar rustig in het bootje blijven zitten en een taske koffie gedronken. En al maar goed ook, of ik zou dit prachtige uitzicht gemist hebben. Gelukkig zitten er in het regenwoud ook nog heel wat toffe beestjes voor wie we onderweg moesten oppassen dat we ze niet omver zouden knotsen. Of wat dacht u van dit toffe verkeersbord? :)) En ja, het gaat hier over cassowaries, een soort struisvogel waarvan er nog 200 in het wild leven daar in Daintree. De kans dat ik er eentje zou zien was extreem klein, en toch, op een avond toen ik naar mn tweede hostel werd gebracht, stak er net eentje de straat over. Het was maar een fractie van een seconde en in echte roadrunnerstijl (kop vooruit, volle gas) vluchtte hij het bos in, maar het was wel speciaal zo eentje tegen te komen. De foto is dan (helaas) ook niet van mij :(

Bon, zonder verkeersongevallen geraakten we dan toch uiteindelijk aan onze eerste jeugdherberg. Toen ik na een frisse plons in het zwembad effe ging kijken waar de bordjes "beach" naartoe leidden en dan kom je zoiets tegen! Wooow.

Jeugdherberg noemen ze dat dan, hehe. En het werd nog leuker toen ik Quick en Flupke tegenkwam. Deze sympathieke viervoeters voelden spontaan mijn hoog knuffelgehalte aan (dixit Annelies) en besloten mij te volgen op mijn lange tocht over het strand. En ze luisterden zelfs! Nu ja, op zich was ik wel blij dat ze meegingen, vooral toen ik ineens op het strand dit waarschuwingsbord tegen kwam. Australie, tblijft toch een raar land, he.

De volgende ochtend maakte ik alweer nieuwe vriendjes! Tijdens een goe taske koffie aan het zwembad vloog deze reuzesprinkhaan ineens op mn broek en was er (letterlijk) met geen stokken af te krijgen. Uit puur miserie maar in het water gedoken en wat gaan volleyballen. De dag nadien zat ik in een andere jeugdherberg, nog dieper het regenwoud in en daar was dus buiten mij eigenlijk zo goed als geen kat. Ik had dus het hele strand (ne km of 4-5) voor mij alleen maar veel dieper dan dit ben ik de zee maar niet ingegaan na deze fijne waarschuwing.

Het werd dus hoog tijd veiligere oorden op te zoeken en nog eens te gaan duiken. Na enkele uurtjes varen vanuit Cairns kwam ik in een van de prachtigste plaatsen op aarde terecht: het Great Barrier Reef. De eerste duik verliep wat chaotisch, want er gingen 2 Aziaatjes mee en die geraakten maar niet gewoon aan de bubbeltjes die uit hun mond kwamen. Nu ja, handig voor mij, ik kon rustig mn zin doen en heel veel fotookes trekken, helaas weer analoog. Pure National Geographic daaronder! Nu ja, wie National Geographic zegt, zegt dus ook "haaien". En bij mn derde duik was het dus prijs. Ik was nog maar net onder water of een Oceanic Whitetip shark (zoals op het fotooke) zwom onder mij door. Nu heb ik een heilige schrik van haaien maar tot mn grote verbazing was ik zo kalm als iets. Ok, een lichte hartstilstand zal daar wel mee te maken hebben gehad, maar toch. Ik vond het eerder spannend dan afschrikwekkend. Kbleef dus heel kalm dobberen, we keken mekaar ne keer aan en weg was ie. De volgende kwam dan weer recht op mij afgezwommen. Vlug effe opgeschoven dat ik tegen een koraal hing maar ook deze liet mij met rust. Nummerke 3 was ne stiekemerd, die volgde ons toen we terug naar de boot zwommen, dus eigenlijk was ik wel content dat ik uit het water was, maar mn schrik voor haaien is toch al een beetje overwonnen! Joehooooeeee.

Ok, intussen is het hier de hoogste tijd om naar mn doktereskes te gaan. Morgen is hier alles dicht en helaas is het weer van 40 graden omgeslagen naar 20 graden, dus kben nog niet zeker of ik naar het strand ga gaan. Met een beetje chance lees je dus morgen nog veel meer verhalen, want nu gaat het verder naar de rampspoed van de woestijn! U kijkt toch ook ;)