tom's travel blog

Zoals de aandachtige lezer intussen wel zal weten verblijf ik momenteel al enige tijd in Karon Beach, het rustigere deel van Phuket. Tot hiertoe mochten we niet echt klagen over het weer (een stevig onweer niet te na) maar sinds gisteren heeft de moesson ook dit deel van Azie bereikt. Sommige delen van Thailand zijn overstroomd. Zo erg is het hier gelukkig nog niet, maar strandweer kan je dit niet noemen. Dus maken we u, eerzame lezer, deelachtig aan de wonderlijke uitstap naar Ayutthaya onder de kundige leiding van een van Thailand's "Lul van het Jaar", James. Voor zij die minder vertrouwd zijn met de Thaise vaderlandse geschiedenis, hier een kort introotje, gepikt van Wikipedia:

The kingdom of Ayutthaya (Thai: อยุธยา) was a Thai kingdom that existed from 1350 to 1767. King Ramathibodi I (Uthong) founded Ayutthaya as the capital of his kingdom in 1350 and absorbed Sukhothai, 640 km to the north, in 1376. Over the next four centuries the kingdom expanded to become the nation of Siam, whose borders were roughly those of modern Thailand, except for the north, the Kingdom of Lannathai. Ayutthaya was friendly towards foreign traders, including the Chinese, Indians, Japanese and Persians, and later the Portuguese, Spanish, Dutch, British and French, permitting them to set up villages outside the city walls. The court of King Narai (1656-1688) had strong links with that of King Louis XIV of France, whose ambassadors compared the city in size and wealth to Paris.

Ziezo, dit echter geheel ter zijde. Ok, toegegeven, op zich waren de ruines, verspreid over 11 vierkante km wel behoorlijk de moeite. De ongelooflijke hitte die dag maakte het wel een uitdaging, maar wat het echt een kwelling maakte, was dus, zoals gezegd: James. James is het type gids die denkt dat hij zijn gasten non-stop moet onderhouden en hen op de meest belachelijke details wil wijzen. "Kijk, een palmboom!" of "in de tempel staat een beeld van Boeddha." Ok, mocht de tempel omgetoverd zijn tot een Thaise versie van Carre-beach met live-performances van de volledige cast van "Matrouchka's", mijn mond zou opengevallen zijn van verbazing. Maar nee maar zeg, zomaar een Boeddha-beeld in een tempel verstoppen! Die Thais toch, tzijn toch sloebers, he. Nu ja, dat was nog niet het ergste. James (zo liet hij zich noemen omdat zijn Thaise naam "Noi" was en er waren blijkbaar te veel toeristen die hem na 5 minuten "annoying Noi" plachtten te noemen), James dus, wel, de brave man kende zijn beperkingen. Hoewel hij uitmuntend Thenglish spreekt (Thai English) wil hij zich met een aan onwaarschijnlijkheid grenzende moed en zelfopoffering bekwamen in de taal van de Queen. Omdat hij zeker wil zijn dat wij hem goed verstaan, zegt hij dus na elk woord "ok?" en indien nodig zal hij het niet nalaten om het woord zelfs te spellen. "In the livel (river) you can go swimming. Swimming, ok? S W I M M I N G." Ik had natuurlijk al een donkerbruin vermoeden moeten hebben zodra we op de bus kwamen, want toen heeft hij ons ruim een kwartier onderhouden over de Thaise "wai", een manier van groeten waarbij de handen worden samengevouwen en het hoofd lichtjes gebogen. (http://www.1stopchiangmai.com/how_to/wai/) De mensen op de voorste rij in de bus konden er niet aan ontsnappen: Lul James ging zn bebbel niet houden en stoppen met wai-en tot iedereen hem persoonlijk had terug ge-waid. Ok, ik heb er begot geen idee van hoe "ge-waid" zou klinken in de nieuwe Nederlandsche spelling, suggesties zijn altijd welkom. Door jarenlange en intensieve training bij den ABL heb ik mij gelukkig gespecialiseerd in instant-dutjes, zijnde oogjes toe en knorren. Het was de enige subtiele manier om aan James z'n gewai vanaf te geraken.


Toen we bij het zomerpaleis van koning Bumibol aankwamen (die man heet echt zo en ik zou niet durven te lachen met hem, want die vent is nu ne keer overal omnipresent tot in 't hoogste schuifke en nu dus zelfs op mn blog, stel u voor) stelde James voor dat hij daar een geleid bezoek zou geven. Weermaals dank zij den ABL ben ik gezegend met een lichte doofheid aan mijn linkeroor, waardoor ik deze vriendelijke doch dringende oproep van James gemist had en dus lekker op mn eentje op stap ging. Niks zo leuks dan een heel paleizencomplex voor u alleen te hebben zonder een snaterende James die net begonnen was aan uitzonderlijk boeiende uiteenzetting over het hele leven van de koninklijke familie. "When the king was younger, he was a child, ok?". Zelfs Thaise koningen zijn dus niet perfect. Alweer een illusie minder. Arme James, doofheid bleek wijdverbreid te zijn bij mijn medetoeristen en binnen de minuut stond hij daar alleen.

James voelt zich redelijk in het kruis getast maar een doorzetter zoals hij is, gaf hij niet op. Hij zou die ondankbare toeristen iets bijbrengen vandaag, hoe dan ook! Dus bij de volgende stop pakte hij het handiger aan: hij verklapte niet waar de bus ons zou opwachten en zei dat we heel de tijd bij hem moesten blijven. M'n medepassagiers konden hun enthousiasme nauwelijks verbergen en cirkelden al fotograferend en poserend rond James. Nina en ik vonden dit zelf uitermate boeiend en konden het niet nalaten om in James-taal tegen elkaar te praten. P R A T E N, ok? U vraagt zich ongetwijfeld intussen al lang af wie deze spetter is zodat ook u hem kan boeken bij uw (volgende) bezoek aan Thailand, wel, laat mij u niet langer in spanning houden, hier is ie dan!

Tijdens de lunch, geserveerd tijdens een cruise op de Chao Phraya, zaten Nina en ik aan tafel met een tamelijk schatrijk ouder Amerikaans koppel, met wie we best een vermakelijke tijd hadden tot ... u raadt het al, James op adem was gekomen en elk huis, elke vis, elk wolkske dat we onderweg tegenkwamen begon te bespreken. Waarover hij het had, enkel de DJ zal het u weten te vertellen, maar die sprak geen Engels. Net zoals James zelf overigens. De andere toeristen waren ofwel in t slaap gevallen, naar het bovendek gevlucht of zoals wij, geanimeerd met anderen aan het praten.

Toen we eindelijk terug aan wal waren en James ons bij wijze van afscheid allemaal persoonlijk weg-wai-de, zag ik de teleurstelling in z'n ogen dat niemand spontaan naar de geldbuidel greep om hem een royale fooi te geven. Maar James is onverwoestbaar. Terwijl hij de teleurstelling verbeet, nam hij zich voor om bij de volgende groep toeristen NOG beter zijn best te doen. Succes, James. S U C C E S, ok?