tom's travel blog

trouble in de bubble

sinds gisterenavond heb ik mijn eigen kamer. Nee, Nina is nog niet naar huis. U raadt het al: ik ben verhuisd. Nina had al een paar keer raar gereageerd, maar ik ging er toen niet dieper op in, omdat ik het op de jetlag stak, de dagen van de maand, etc. Meestal was het wel koelen zonder blazen en Nina haar humeur is zoals het weer hier: het kan heel snel omslaan. Maar eergisteren bij het ontbijt liep het dus grondig mis. Toen de koffiejuffrouw spontaan mijn tas kwam vullen en ik daarop zei: "Amai, ze beginnen mij hier precies al te kennen" (ik heb me de dagen voordien nogal redelijk te goed gedaan aan koffie bij het ontbijt) kreeg ik de volle laag. Of haar dat nu ook maar iets kon schillen dat de koffiejuffrouw spontaan langskwam of niet en dat ik mijne zever voor mij mocht houden. De rest van het ontbijt verliep dan ook in een ijzige stilte en toen we later op de kamer waren en ik dacht dat de bui al over was, bleek dat toch nog niet helemaal het geval te zijn. Op gelijk wat ik zei kwam geen reactie, enkel dat ik vriendelijk doch dringend verzocht werd mijn deodorant te gebruiken op het terras want de geur ergerde haar mateloos. Raar, want ik gebruikte een zelfde type deodorant al in Sarajevo en de 2 weken voordien was het geen probleem geweest. Ik besloot dus maar mijn foto's van het olifantenkamp op te halen maar toen ik beneden aan de trap was, herinnerde ik mij dat ik mijn wasgoed vergeten was. Ikke dus terug naar boven. Helaas heeft die kamer maar 1 sleutel en die moet je in het contact steken binnen, anders heb je geen stroom. Dus zoals gewoonlijk klop ik effe op de deur maar deze keer geen antwoord. Ik klop nog eens, en nog eens, maar geen reactie. Ok, het kon natuurlijk altijd dat Nina vlak na mij vertrokken was en ofwel een andere trap of de lift had genomen. Dus ik zoek het kamermeisje op en vraag haar om de deur effe te openen. Vergeefse moeite, Nina had het veiligheidsslot op de deur gedaan, waardoor de deur dus maar 10 cm openging. Ik vraag Nina dus waarom ze de deur niet opendoet, dat ik gewoon mijn wasgoed wil ophalen. "Sorry, I can't open now. If you are so stupid to forget your laundry, you'll have to come back later when I have time". Bijzonder sympathiek. Ik was, en ik denk wel met recht en reden, behoorlijk boos en ik vroeg mij af wat er in godsnaam nu weer mis was. In ieder geval begonnen al die crisisjes en nu deze grote crisis behoorlijk op mn zenuwen te werken, in die mate dat ik dus naar een ander hotel begon te zoeken. Toevallig kom ik haar enkele uren later op straat tegen. Zij doet alsof er niks aan de hand is en is de vriendelijkheid zelve. Toen ik haar vroeg welk spelletje ze die ochtend aan het spelen was, kreeg ik te horen dat het geen spelletje was, maar als het mij niet aanstond, ik het maar moest afbollen. Ik mocht blijven, maar dan wel onder haar voorwaarden (letterlijk haar woorden). 's Nachts geen airco (die had ze de nacht voordien ook al afgezet omdat ineens plotseling out of the blue het geluid haar stoorde, met als gevolg dat ik die nacht geen oog had dicht gedaan, want het was pokkeheet), als ik deodorant wou spuiten mocht ik dat buiten op het terras doen en ja, ik kon er mij nog wel aan verwachten dat ik zou buitengesloten worden. Tussen de regels door kon ik ook wel horen dat nu het voor mij een uitgemaakte zaak was dat ik niet in Kosovo zou komen werken en wij dus niks meer met elkaar zouden beginnen, ik bedankt werd voor bewezen diensten. Ik besloot uiteindelijk om mijn trots in te slikken (ook een stuk uit pragmatische redenen). De dag nadien (gisteren dus) hadden we nog samen een uitstap gepland en die was al betaald, dus nu met slaande deuren vertrekken en dan tijdens die uitstap doen alsof je mekaar niet kent leek mij geen optie. En wie weet zou het uiteindelijk wel koelen. Niet dus. De airco bleef uit en toen ik (geheel tegen de nieuwe regels in) uitgebreid in de badkamer, met gesloten deur, met deo spoot, kreeg ik nog maar eens onder mn voeten. Terwijl Nina in de badkamer zat, ben ik dan ook al maar wat gerief beginnen inpakken. Ok, de trip zelf was behoorlijk leuk en 's avonds zijn we zalig gaan eten in een prima steak-restaurant, maar in de taxi terug heb ik haar dan maar gezegd dat als de regels nog steeds van kracht waren, ik zou verhuizen. Koppig als ze is wou ze niet toegeven, het was "my way or no way" dus werd het no way. Ik heb mn gerief gepakt en ik heb nu een prima kamer voor mij alleen. Morgen vliegt Nina door naar Bangkok en ik waarschijnlijk naar Pattaya and that's the end of the story. Jammer misschien, maar ik ben niemands voetveeg. Ik heb trouwens al een nieuw vriend(innet)je: Scruffy II. Zoals u misschien nog weet, had ik in het olifantenkamp ook een hond die niet van mij week (Scruffy, wiens vlooien mij zodanig hebben toegetakeld dat mn hele dij nog altijd rood ziet). En gisterenavond toen ik verhuisde naar mijn nieuwe kamer, kwam ik onderweg een sympathieke hond tegen die mij vrolijk kwispelend volgde. Toen hij/zij mee de kamer wou inschieten, heb ik dat vriendelijk geweigerd en gezegd dat hij maar buiten moest wachten. Een uur later lag Scruffy II nog steeds voor de deur en toen ik terugkwam van een zalig massageke lag Scruffy II braaf voor de deur te wachten. Vanmorgen was ie er natuurlijk niet meer, want het hotelpersoneel had hem weggejaagd, maar wie liep er met mij mee naar het internetcafe? Idd. Lang leve Scruffy II !

posted by Thomas @ woensdag, oktober 11, 2006