goe,kga het hier niet te lang meer trekken, Peppie en Kokkie zijn onderweg uit Hong Kong en staan hier blijkbaar morgenvroeg al om 7.30u,dus nog vlug enkele fotookes uit Adelaide en dan ga ik gaan dutten. De rest van het verhaal (zalige trip op Kangeroo Island en de Great Ocean Road) houd je dan nog te goed!
posted by Thomas @ maandag, december 25, 2006
1 comments
Als een hele reis leuk verloopt, moet het op een bepaald moment ergens mislopen, he. En dat gebeurde dus in Alice Springs en bij de Grote Rode Rots, Uluru.
Even his crazy driving to make up for the lost time did not prevent missing one of the main events for which reason we joined this trip. (de wijn die ik vasthoud is trouwens gepikt van een andere reisorganisatie, hehe)
Having to wait such a long time made us miss the campfire with the other group of Rock Tours, so we basically immediately went to sleep. The day after, after all, we were supposed to get up at 4 am for the Uluru sunrise and it was already very late.
Brilliant. (ge ziet dat ik niet overdreven heb, he)Fortunately, we ended up in the empty camp of Adventure tours (they obviously made it to get on time to the sunrise) so we could have a decent shower there. As this tour was so far a non-stop failure, some of the travellers and myself decided to inform our guide in a quite firm way that we were not very much impressed with the tour so far,not to mention we were all very angry with him. After breakfast, it seemed like he understood our message and he made a little bit more effort to explain things about the region, the nature and the culture. Basic things that can be expected from a guide. After a very hot walk in the Olga's, we got back on the bus, seeking some refreshment from the airconditioning. Unfortunately, after a short ride, the airco broke down with a loud "bang" and that was the end of cooler moments. At that stage, everybody was really very very angry with the guide, He decided though that it was a right moment to joke a bit and sing some songs. When nobody reacted on his questions "who knows a song, who knows a joke, who can eat a veetabix in one minute?", he started shouting at us that "There are 21 people on this bus,so if I ask you something, I demand that at least one of you gives me an answer. I can take a lot, but I can't take bullshit". His actual words.
This time,we had learned our lesson and set our own alarm clocks. At 3.30 we jumped out of our swags, started packing and woke up our guide (he overslept AGAIN !)so we could make it on time to the Kings Canyon. There the guide really made an effort, 
so no complaints about the Kings Canyon-trip. Over lunch, he decided to go repair the airconditioning so he left us preparing the meal. No problem, except for the small detail that he forgot to unload the cooking pots which are quite essential if you want to make pasta-salad. With another hour delay, we finally hit the road to go back to Alice Springs. I almost forget to mention that after a short ride the airconditioning broke down again and that the engine made such strange noises, that everybody expected to be stranded again in the desert. We almost did, after the driver nearly drove in to some wild horses on the road. 
Then I must admit it is also very difficult to drive with one foot on the dashboard while you try to take pictures of your sleeping passengers. By pure coincedence, we survived his driving skills and after an extreme hot and long ride, we finally finally got back to Alice and rid of "Rock Tours".
Labels: Alice Springs, Rock Tours, Uluru
posted by Thomas @ maandag, december 25, 2006
1 comments
Buiten salties (hier duikt een 4m lang mannetje net ietske te vroeg onder water) wonen er nl. ook bullsharks (ja, die lieverds waarover ik het vroeger al had), giftige waterslangen, etc. Nu ja, een geoefend zwemmer als ik *ahum* zou het zeker en vast op tijd redden tot aan de oever, waar ik dan ongetwijfeld vergast zou worden door mevrouw krok (links)
of een 10tal dodelijke spinnen. *zucht*, het leven is niet simpel voor een avonturier in Australie. Dus maar rustig in het bootje blijven zitten en een taske koffie gedronken. En al maar goed ook, of ik zou dit prachtige uitzicht gemist hebben. 
Gelukkig zitten er in het regenwoud ook nog heel wat toffe beestjes voor wie we onderweg moesten oppassen dat we ze niet omver zouden knotsen. Of wat dacht u van 
dit toffe verkeersbord? :)) En ja, het gaat hier over cassowaries, een soort struisvogel waarvan er nog 200 in het wild leven daar in Daintree. De kans dat ik er eentje zou zien was extreem klein, en toch, op een avond toen ik naar mn tweede hostel werd gebracht, stak er net eentje de straat over. Het was maar een fractie van een seconde en in echte roadrunnerstijl (kop vooruit, volle gas) vluchtte hij het bos in, maar het was wel speciaal zo eentje tegen te komen.
De foto is dan (helaas) ook niet van mij :(
en besloten mij te volgen op mijn lange tocht over het strand. En ze luisterden zelfs! Nu ja, op zich was ik wel blij dat ze meegingen, vooral toen ik ineens op het strand dit waarschuwingsbord tegen kwam. Australie, tblijft toch een raar land, he.
Uit puur miserie maar in het water gedoken en wat gaan volleyballen. De dag nadien zat ik in een andere jeugdherberg, nog dieper het regenwoud in en daar was dus buiten mij eigenlijk zo goed als geen kat. Ik had dus het hele strand (ne km of 4-5) voor mij alleen maar veel dieper dan dit ben ik de zee maar niet ingegaan na deze fijne waarschuwing.
De eerste duik verliep wat chaotisch, want er gingen 2 Aziaatjes mee en die geraakten maar niet gewoon aan de bubbeltjes die uit hun mond kwamen. Nu ja, handig voor mij, ik kon rustig mn zin doen en heel veel fotookes trekken, helaas weer analoog. Pure National Geographic daaronder! 
Nu ja, wie National Geographic zegt, zegt dus ook "haaien". En bij mn derde duik was het dus prijs. Ik was nog maar net onder water of een Oceanic Whitetip shark (zoals op het fotooke) zwom onder mij door. Nu heb ik een heilige schrik van haaien maar tot mn grote verbazing was ik zo kalm als iets. Ok, een lichte hartstilstand zal daar wel mee te maken hebben gehad, maar toch. Ik vond het eerder spannend dan afschrikwekkend. Kbleef dus heel kalm dobberen, we keken mekaar ne keer aan en weg was ie. De volgende kwam dan weer recht op mij afgezwommen. Vlug effe opgeschoven dat ik tegen een koraal hing maar ook deze liet mij met rust. Nummerke 3 was ne stiekemerd, die volgde ons toen we terug naar de boot zwommen, dus eigenlijk was ik wel content dat ik uit het water was, maar mn schrik voor haaien is toch al een beetje overwonnen! Joehooooeeee.Labels: daintree rainforest, great barrier reef, marine stingers, salties
posted by Thomas @ zondag, december 24, 2006
1 comments
Maar goed, de Whitsundays dus (www.whitsundaytourism.com/). Na enkele dagen in een 4x4 op een eiland rond te hotsen werd het dus tijd om wat op zee door te brengen. Het weer was ideaal (soms wat te ideaal, de hitte was soms ondraaglijk) en daar gingen we dan, met ne man of 25 op een groot zeiljacht, de "eskis" (Australisch voor koelbox) vol wijn & frische pinten en een tamelijk geschifte Australische crew, we konden er weer tegen voor een paar dagen! Overnachten gingen we op een eiland doen en dat leek me geen slecht idee. Khad nl. op Fraser van een van de Zweedse meisjes gehoord dat zij ne keer 's nachts in zwaar weer waren terecht gekomen
en dat dat geleid had tot massale zeeziekte. Dus de eerste avond toerden we wat rond tussen de 74 eilanden en op Hamilton eiland hadden we, naast een luxueus golfterrein van een of ander resort, onze eigen lodges met bar.
Geef toe, het uitzicht om 's avonds te eten of 's morgens te ontbijten kan slechter zijn, nietwaar. Helaas waren we daar niet de enigen die wisten hoe laat het ontbijt kwam. Deze vrolijke, luidruchtige en bijzonder vraatzuchtige regenboogparkieten wisten dat dus ook. 
Deze 2 dappere dames bleven in het aanschijn van honderden hongerige bekskes rustig verder ontbijten, maar moesten uiteindelijk toch het onderspit delven nadat de zoveelste parkiet in hun bordje cornflakes was gedoken of nadat ze met 3 tegelijkertijd op een bekertje fruitsap waren geland. 
Dolle pret, zo ontbijten in een voliere. 
Er is ook nog een andere manier, nl. pure zuurstof inademen. De beste en leukste manier om dat te doen is uiteraard door te scubadiven, dus hop, samen met een Amerikaan en een instructeur zaten we effe later 10m onder water. Daar mn digi daar niet zo goed tegen kan, zijn dat analoge fotos geworden, dus ge zult nog efkes moeten wachten voor je die kan zien. Na menig onder water bubbelwerk en wat rondgeflap rond koraaltjes, 
was het tijd voor een spelleke beachcricket of een dutje. Na lunch aan boord werden we ineens opgeschrikt door wel een heel bijzondere bezoeker: een gigantische witte visarend vond ons zeilengeflapper blijkbaar interessant en kwam eens een kijkje nemen wie daar in zijne vijver aan het ronddobberen was. Het leverde een spectaculaire airshow op waarbij hij soms wel heeeel dichtbij kwam. 
Pas nadat de kapitein een kippenbil de lucht had ingesmeten (die hij met succes en pijlsnel te pakken had nog voor die in het water lag), stopten de aanvallen. Bangelijk. Tegen dan was het alweer "beer o'clock", 
wat na menige pint weer grondig uit de hand liep. 
Dan maar in een schoon nieuw kostummeke gaan snorkelen. Neen, dit kostummeke was niet mn eigen keuze, maar wel noodzakelijk tegen (dodelijke) steken van de box jelly fish, een klein kwalleke dat uit stommiteit heel veel schade kan aanrichten (klinkt bijna als sommige figuren van onze federale regering, haha). 
En ja, tkostummeke was te klein en nee, ik ben weldegelijk afgevallen dus ik was niet te dik voor het kostummeke. Helaas werd 
stillekesaan tijd om afscheid te nemen van mn nieuwe harem en verder te reizen naar Cairns, een (veel te lange) busrit van 12 uren met de Greyhound.Labels: whitsundays
posted by Thomas @ zondag, december 24, 2006
1 comments
posted by Thomas @ vrijdag, december 15, 2006
0 comments
posted by Thomas @ woensdag, december 06, 2006
2 comments
het lijkt wel of ik vandaag niet weggeraak van het internet. Nu ja, tis dan ook alweer lang geleden dat jullie iets van mij gehoord hebben. Bovendien laat het regenwoud hier in de buurt van Cairns zich van zijn beste kant zien, en giet het hier oude wijven. Intussen heb ik m'n trip naar Alice Springs georganiseerd en als je al wilt weten wat ik de komende dagen ga uitvreten: www.therocktour.com.au. De foto hiernaast ga je in het midden van Australie niet vinden ('t is daar nogal aan de droge kant) want die is getrokken op Indians Head, Fraser Island. Als je goed piept zie je beneden de haaikes rondcirkelen, schildpadden hebben we er ook gezien, maar die waren te rap weg voor ik er een foto van kon trekken. Schildpaddensoep maken van die sloebers begot! 
Spijtig genoeg spoelden er ook geen schildpadden aan in de Champagne Pools, een rotsformatie op het strand die een soort "champagnecoup" maakt waar af en toe met veel geweld de zee vers water in gooit. Heerlijk om in rond te dobberen tussen de visjes, maar ik zou echt de mensen hun gezicht wel eens willen zien als er ooit een bullshark over het muurtje wordt gekieperd. Na alweer een zware dag rondtoeren en bekomen van de feestjes, was er gelukkig 's avonds een goudgele verfrissing terwijl we keken naar de zonsondergang.
Soit, doet er niet toe. Wie denkt: oh, wat een schattig stukje zand: schijn bedriegt, dat was 4km "woestijn" waar we nadien nog doormoesten. De voornaamste activiteit aan het meertje was "sandboarding", namelijk met een soort plastieken plank pokkesnel van een gloeiend hete zandberg naar beneden roetsjen tot ge in 't water kletste. 
Had de gids toch wel niet vergeten zeggen dat daar haaien zaten zeker! No worries mate, 't zijn maar katvissen. 
Sympathieke zwarte beesten die maar niet snappen waar al die snelle surfborden ineens vandaan komen. Toen begon dus de toch door de "woestijn". 
posted by Thomas @ dinsdag, december 05, 2006
0 comments
Het werd dus tijd om eens iets anders te gaan zien dan enkel stad, dus na een stevige busrit met de Greyhound en een overtocht met de ferry, kwam ik aan op Fraser Island (http://www.fraserisland.net/), een eiland dat tot het werelderfgoed behoort. De criteria om tot natuur-werelderfgoed uitgeroepen te worden zijn niet mals:
dat zo dood is als ne pier omdat het allerlei mineralen bevat die niet planten en diertjes niet zo tof vinden. Maar je huid schuren met het witte zand is voor mensen dan wel weer gezond, daar het een soort van "kuur-effect" heeft en na menig geschrob is uw velleke 10 jaar jonger. Kheb mijn verjongingskuur helaas moeten staken, want ik zag ineens een ander sympathiek dier binnensluipen, De Heer D. Ingo, ook "wilde hond van Australie" genoemd. Veel wilds was er niet aan (alhoewel er blijkbaar enkele jaren geleden nog een kindje was doodgebeten op dit eigenste strand) en dingo liep vrij ongeinteresseerd aan de badgasten voorbij. Gelukkig had ik niet te lang gewreven met dat zand, of hij had in mij nog een lekker mals jong brokje gezien! Maar zoals al eerder aangetoond: ik ben nen boom van ne vent. Ok, misschien van het knotwilgtype, maar nen boom is nen boom! 
Misschien kan ik deze leuke vogel (http://nl.wikipedia.org/wiki/Gewone_kookaburra) dan wel overtuigen om in mij te komen nestelen. Voor de onwetenden die denken dat ik hier een ijsvogel gevonden heb, die zitten warm, maar 't is een Dacelo novaeguineae, ook wel kookaburra of "lachvogel" genoemd. Dit grappige beest hield ons gezelschap terwijl we 's avonds rustig een frische pint zaten te slurpen op het terras van onze lodge. Effe later was het avondeten, 
dat ook nog rustig en gedisciplineerd verliep maar nadien was het feeeeeeeeeeeeeeeeeest!! 
De dag nadien was het lijken tellen natuurlijk, alhoewel ik aangenaam verrast was dat iedereen op het afgesproken uur (7.30u) aan de ontbijttafel was en toen ik fris en fruitig mijn kamer kwam uitgewandeld, botste ik op deze nog licht beschonken Ierse jongedame
. Hoog tijd dus om op stap te vertrekken, en na enig gehots en gebots (dat om begrijpelijke redenen die dag op minder enthousiasme werd onthaald) kwamen we aan op 75mile beach, 
zoals de naam al zegt een indrukwekkend stuk verlaten strand dat de laatste miljoen jaren niet veel anders heeft meegemaakt dan enkel getijden. In de oceaan zelf konden we niet zwemmen, door de massale aanwezigheid van "Bullsharks", in het Nederlands "grondhaaien" genoemd (http://www.iselinge.nl/Scholenplein/pabolessen/00012bhaaien/grondhaai.htm). Deze leuke naam hebben ze gekregen omdat ze jagen in heel ondiep water. Gewoon in de oceaan staan in de branding (dus tot uw middel in het water) is al voldoende voor hen. Ook in rivieren vind je hen hier terug. Toffe mannen dus. Dan maar 
wat afkoelen in Eli Creek, een helder riviertje dat een debiet heeft van 100 miljoen liter zuiver water/24u!! Als je het ver genoeg stroomopwaarts volgt kan je gewoon uit de rivier drinken, en 't is nog bijzonder lekker water ook. 
En als ik hier nog lang blijf fotookes posten en tekstjes schrijven, gaat hetzelfde gebeuren met mijn bankrekening en ogen, dus ik ga het voorlopig hierbij laten, misschien schrijf ik vanavond nog wel een stukje. Maar eerst m'n trip naar Alice Springs gaan boeken!
posted by Thomas @ dinsdag, december 05, 2006
0 comments
I'm 32 and after working for a while abroad (France & Bosnia), I went back to university where I graduated in September 2006 as Master in Eastern-European Studies.
